مدح و شهادت حضرت علی اکبر علیه‌السلام
اى ورق روى تو عـنوان حُـسن خال و خطت نقـشۀ ایـوان حُسن نسل جوان را به جهان رهـبرى جـلــوۀ تــوحـیـد عـلـى اكـبــرى ریخـته از شـرم رخت در شفـق گل به گلستان عرق از هر ورق گـر چه خــداونـد وجـود و عـدم خـلـق نـكـرده دو نـفـر مـثـل هـم لـیك چو رخـسـار تـو را آفـریـد نـقـش تو را شكـل محـمـد كـشید چـشـم تـو بـیـنـاى هـمـه مـاسـوا گـوش تو گـنـجـیـنـۀ صوت خـدا روى تـو از آب بــقـا صـاف تـر وز دل عـشــاق تـو شــفــاف تـر صبح تو از شـام ابـد دلـربـاست شام تو تا صبح ازل جان‌فزاست هـر كـه هــواى رخ احـمـد كـنـد در تـو تـمــاشــاى مـحــمـد كـنـد بـاد نــقـابـت چـو بـه بــالا زنــد فــاطــمـه لـبـخـنـد بـه لـیـلا زنـد مـنـطـق شـیـواى جهـانـگـیـر تو در لــبــۀ تــیـغــۀ شـمـشـیــر تـو بسكه خـدا خـوب تو را ساخـته خـصـم تو در مـدح تو پـرداخته دشـمن سـرسـخـت شـما انـجـمن بود مـعـاویه كه گـفت این سخـن تاج خلافت كه ز پیـغـمـبر است ساخته بر فـرق عـلى اكبر است هر چه سخن گـشت بـرازنـده‌تر مـانـده به مدح تو سر افـكـنـده‌تر حق سخن گـشـت به مـدحـت ادا از لـب جـانـبـخـش شـه كــربـلا گـفـت تــویـى اى پـسـر بـا وفــا اشــبــه مــردم بـه رســول خــدا قبر تو شد اى همه را نـور عین جلـوۀ شـش‌گـوشـۀ قـبـر حـسـین جـان تو و جـان حـسـین بُـد یكى قـبـر تو و قـبـر حـسـین شد یكى اى ز تــمــام شـهــدا خــوب‌تــر پیش حـسین از همه محـبـوب‌تـر بـیـن جــوانــان بـنـى هــاشــمـى جـانـى و جـانـان بـنـى هـاشـمـى بسكه بُدت شـور شهـادت به سر كـشـتـه شـدى از هـمگى زودتر خون سرت تا به جـبـیـنت چكـید مـوى سـیـاه پــدرت شـد سـپـیــد خواست شود موى سپیدش خضاب روى به روى تو نهـاد آن جناب روى تو و روى پـدر رنـگ شد عـاشق و معـشـوق هم‌آهنگ شد چهره به رخسار منیرت گذاشت تـا دلـش آرام نـشــد بــرنـداشـت زیـنب مـظـلـومـه به حـفـظ امـام صیحه‌زنان گشت برون از خیام تـا كـه نـبـازد پـدرت جــان پـاك نالـه كـشـیـد از جگـر چاك چاك گـفـت كه اى تـازه جـوانـم عـلى مـیــوۀ دل، قــوت جــانــم عـلـى میثم اگر وصف تو را می‌سرود جـز تو و الـهـام تو در او نـبـود |